Bir Çeşit Ben İşte

Yok arkadaş sakın mutlu olmayalım tamam mı! O depresif şarkılarını çalsın bu depresyona meyilli üniversite gençliği. O şarkılar sadece aşkı, ayrılık acısını anlatsın. Sevgililer hep kavuşamıyor olsun. Herkes birbirine 'ohooo o da bir şey mi ben neler neler yaşadım' diyerek dert yarışı yapsın. Allah'ın bir kulu da çıkıp ben mutluyum demesin. Moralimiz hep yerle bir olsun. Mutluyum aman sevgilim var diyen bile o damar şarkılarını açsın, diğer sevgilisinden ayrılmak zorunda olan gerizekalıyı ağlatsın falan. En son topluca Allah belamızı versin de intihar edelim.

Dedi Bir Çeşit Ben en son artık. Atara gelmişti. Kendinden, duygularından hatta bu duyguları yaşatanlardan tooooplucana nefret ediyordu. O gün Konak'ta takılmışlardı. Derin adlı arkadaşları depresifliğini depreştirmiş, unuttuğu ne kadar özlem, anı vs. hissi varsa hatırlatmıştı. Hem de tek cümleyle 'Hiç bir zaman unutmayacaksın.' Derin geçen yıl sınıfta varlığı pek belli olmayan bir tipti. Çok fazla acı yaşamıştı ve bunlar bir insanın kolay kolay kaldırabileceği şeyler değildi. Olayları derinlemesine yorumlardı. Ama bu sene içindeki eğlenceli tipi ortaya çıkarmıştı. Kendi çapında bir evrim geçirmiş, sosyalleşmeye başlamış, kendini herkese çabucak sevdirmişti. Ama o akşam Derin yaşadıklarını Bir Çeşit Ben'e anlattı. Bak haline şükret dedi. Bir Çeşit Ben de sadece lanet etti, rahatladı. Derin en son evde kalırsan ben seni kuma alcem merak etme diyerek vaatte bulundu ve Bir Çeşit Ben'i tüm sıkıntısından kurtardı :p